Psalm 46 – Bedaar en erken dat Ek God is

• Dit geld vir die ervaring van die kragte van die natuur hetsy werklik of as metafoor vir ons worstelstryd met allerlei.  Hy is altyd bereid om te help (vers 2-4) omdat Hy die Skeppergod is wat alles gemaak het.
• Dit geld ook die aanslae van nasies teenoor mekaar regdeur die geskiedenis waarin die belydenis van God se teenwoordigheid telkens rus bring midde-in die nood (vers 5-8).  God is dus ook die God wat die geskiedenis in sy hand hou.
• Dié nadenke sluit ook telkens die vasgryp aan die (eskatologiese) droom dat God uiteindelik sy vredesryk volledig tot vervulling sal bring op die aarde (vers 9-12). God is ook die God van die toekomstige herskepte wêreld.

Maarten Luther het daarom dié Psalm as inspirasie gebruik om sy aangrypende lied te skryf: “’n Vaste burg is onse God.” Die Liedboek van die NG Kerk het ‘n verwerking in Liedboek 476 daarvan, en die bekende melodie word ook vir Psalm 27 en Liedboek 477: “Hou Christus self sy kerk in stand”, gebruik.

Dit is weereens ‘n Psalm van die Koragiete wat in drie dele gedig is.

Vers 2-4

Die agtergrond vir dié eerste deel van die Psalm word nie aan ‘n presiese natuurlike gebeurtenis verbind word nie, hoewel dit duidelik ‘n aardskuddende ervaring was.  Om die waarheid te sê, die omvang daarvan word met ‘n kosmiese katastrofe vergelyk waarin die grond en die berge padgee en in die druisende skuimende see gestort word (vers 3-4).  Dit kan daarom ook ’n metafoor wees vir die persoonlike worsteling met nood en lyding.

Dit is binne sulke “einde van die wêreld” ervarings waarin die Psalmis bely dat God steeds ‘n toevlug en ‘n beskerming bly en ervaar dat Hy, soos altyd, bereid is om te help in nood (vers 2).  Soos Hy aanvanklik die chaos-magte oorwin en orde in die chaos gebring het, só kan Hy dit steeds vir sy mense doen.

Vers 5-8

Die Psalm is egter ook nie net ‘n viering van God se verlossing uit haglike omstandighede nie, maar ook ‘n viering van Sy vaste teenwoordigheid in die Godstad en heilige woning (vers 5), waarmee sy keuse vir Sion bevestig word, soos ook met die volgende 2 Psalms die geval is.  Die vrede en blydskap van Jerusalem te die midde van chaos word besing, omdat God daar is en die stad nie sal wankel nie (vers 6).  Nasies kan dus raas en koninkryke wankel in die loop van die geskiedenis, maar God bly vir die Godsvolk ‘n beskutting (vers 7-8).  Hy is immers ook die God van die geskiedenis.

Let op hoe die “strome van die rivier” in vers 5 gekontrasteer word met die “waters van die see” in vers 4 as ‘n simbool van God se verkwikkende teenwoordigheid in kontras met die onstuimigheid van die chaosmagte.  Die “strome” verwys waarskynlik na die fontein van Gihon wat Hiskia deur ‘n tonnel na Jerusalem gebring het (2 Kron 32:20 – vergelyk ook die rol wat dié kanaal speel in die gesprek van Jesaja met Agas in Jes 7).

Vers 8 en 12 is waarskynlik die antwoord van die geloofsgemeenskap waarmee hulle telkens hulle geloof in God bevestig het in antwoord op die mededelings van die voorgangers: “Die Here, die Almagtige, is by ons, die God van Jakob is vir ons ‘n beskutting.”  Deur die frase te herhaal, is die belydenis van God se beskutting ingeskerp en bevestig vir die geloofsgemeenskap.

Vers 9-12

Die laaste deel van die Psalm praat van die omvattende vrede wat God op die aarde tot stand gaan bring, wat weereens lyk na ‘n “einde van die wêreld” ervaring waarvan onder andere die profete (bv. Jes 2:4) ook skrywe.  Dit is met dié toekomsvisie wat die Psalmis dan in vers 11 verklaar: “Bedaar en erken dat Ek God is, hoog bo die nasies, hoog bo die aarde.”  Want God is ook die God van die toekoms.

Ons het vandag – nog meer as in die Psalmis se tyd – nodig om dié belydenis met groter erns vas te hou dat God God is.  Dit sal ons die moed gee om midde-in ons ervarings van pyn en lyding onder die chaos- en strydmagte standvastig vol te hou om die Here te bly dien.

Dit sluit ook in dat ons ernstig vra dat God uiteindelik ‘n berusting vir die hele aarde gaan bring, dat Hy sy belofte ’n werklikheid sal laat word, die belofte dat die moorddadigheid en oorlogsugtigheid wat só wyd verspreid voorkom, nie net in ons eie land nie, tot rus sal kom.