Die eerste vier briewe aan die sewe gemeentes

Die Here Jesus dikteer vervolgens aan Johannes sy onderskeie boodskappe aan die sewe gemeentes. Telkens lui die opskrif van die (brief)boodskappe: “Skrywe (ook) aan die engel van die gemeente in …” Die term engel val op, want dieselfde woord as dié vir engel in Openbaring 1:1 word gebruik. Hier is dit egter nie die engel van Jesus Christus nie, maar die engel of boodskapper van die gemeente, d.w.s. die leier, leraar of voorganger van die gemeente, soos dit in baie vertalings weergegee word.

Meesal word die boodskapper in die enkelvoud aangespreek wat die boodskap oordra dat die leierskap in die gemeente ’n baie spesifieke verkondigingstaak het, ’n taak wat die Here self aan hulle opgelê het en waaraan Hy hulle getrouheid, al dan nie, meet.

Maar dit is darem ook duidelik dat die boodskap vir die hele gemeente bedoel is, soos dit ook eksplisiet in die brief aan Tiatira vermeld word (Openb. 2:23-24) en elke keer aan die einde van ’n brief meervoudig geïnterpreteer word: “luister na wat die Gees aan die gemeentes sê.” Elke boodskap bevat ook elemente wat eintlik op alle gemeentes van toepassing is (Openb. 2:23).

Die opskrif van elke brief aan ’n gemeente maak dit egter duidelik dat daar ’n dure plig op dié in leierskap rus om hulle begeleidingsrol – soos deur die Here aan hulle toevertrou – met oorgawe te vervul.

In vier van die briewe – aan Efese, Pergamum, Tiatira en Sardis – word gefokus op ’n eerlike beoordeling van die sterk en swak punte van die gemeentes, en word hulle begelei met vermanings en voorstelle hoe om te luister na wat die Gees sê en hulle lewens daarom heen in te rig. In twee van die briewe – aan Smirna en Filadelfia – word hulle net geprys en in een brief – aan Laodisea – word hulle net bestraf.

Die Openbaring van die Here Jesus Christus

Die boek Openbaring is die belangrikste boodskap wat Jesus Christus aan sy kerk gegee het in ’n openbaring aan Johannes. Dit is aan die een kant die testament van sy nalatenskap aan ons, maar aan die ander kant ook sy agenda met die verlossingsplan vir die wêreld. Die agenda sluit die kerk in, dit omvat die heelal en dit word in die geskiedenis uitgewerk.

Openbaring handel nie net oor die apokaliptiese gebeure van die eindtyd waarin ons is nie. Dit bemoedig en versterk gelowiges om vas te staan in geloof en getrou te bly aan die opdrag om as koninkryk van priesters vir God die Vader op te tree (Openb. 1:6) ten spyte van die aanslag op hulle lojaliteit en verbintenis aan God (Openb. 12:17; 13:7-10, 11 vv). Die motivering vir hierdie opdrag is God wat besig is om sy heerskappy te vestig om as alleenheerser op aarde erken te word, soos dit reeds die geval in die hemel is. (Openb. 11:15).

Dié boodskap sluit aan by die boodskap van die Evangelies sowel as die Briewe van die NT. Met Jesus se menswording het die eindtyd immers reeds aangebreek, die kairos (tyd) is vervul vir die tyd van God se koninkryk. Die tyd van die evangelie het aangebreek. Dit roep mense op tot bekering en geloof (Mrk. 1:15). Petrus sê daarom van Jesus se menswording dat dit in die “laaste tye geopenbaar is” (1 Pet. 1:20). En Johannes verwoord die tyd waarin ons nou leef as die “laaste uur” (1 Joh. 2:18), die tyd net voor die einde, dié dinge wat “gou moet gebeur” (Openb. 1:1).

Openbaring trek dus die gordyn oop op die onsigbare werklikheid van die lewe vir God se mense. Daar is ‘n geestelike oorlog aan die gang, en die opgestane Jesus openbaar hierdie visioene aan Johannes sodat God se kerk bewus sal wees van wat reeds nou gebeur sowel as in die toekoms. Alhoewel die vreemde beelde skrikwekkend mag voorkom, is die uiteindelike boodskap van Openbaring hoopvol. Alhoewel dit lyk asof die kwaad seëvier, is God op die troon.

Die goeie nuus van Openbaring is dat Jesus weer kom. “Ek kom gou,” sê Hy vir Johannes in die eerste visioen (Openb. 1:7). Met: “Ek kom gou,” sluit Hy die laaste visioen af (Openb. 22:20). En die Gees en die bruid sê: “Kom!”

Getrouheid aan die waarheid en gasvryheid word geprys en aangemoedig

Johannes noem homself in dié brief net soos in 2 Johannes weereens net die “Oudste” of “Ouderling”, soos die woord presbuteros vertaal kan word.  Hierdie rig hy die brief egter aan Gaius, “die geliefde”, soos die Griekse woord agapetos vertaal kan word.  Sommige vertaal dan dié woord ook as vriend, soos in die N.A.V.

Daar is drie ander Christene in die NT wat die naam Gaius dra:

• Gaius van Korinte wat deur Paulus gedoop is en bekend gestaan het as ’n gasvrye man (Rom. 16:23; 1 Kor. 1:14);
• Gaius van Masedonië wat saam met Paulus op sy tweede sendingreis was en saam met hom in die moeilikheid kom in Efese (Hand. 19:29);
• Gaius van Derbe wat saam met Paulus op sy derde sendingreis was (Hand. 20:4). Laasgenoemde is deur Johannes biskop van Pergamum gemaak – die gemeente aan wie Johannes die derde brief in Openbaring geskryf het waarin hy leerstellige sake aangeraak het (Openb. 2:12-17) – volgens ’n tradisie wat uit die 4de eeu n.C. kom.

Hoewel Gaius uit Derbe dus die mees waarskynlike identifikasie met die Gaius in Johannes se derde brief is, kan ’n mens dit nie met stelligheid bewys nie, omdat daar geen ander duidelike aanduiding hiervan uit die vroeë kerkgeskiedenis is nie.  Die tradisie uit die 4de eeu verbind ongelukkig ook nie eksplisiet dié Gaius van Pergamum aan die Gaius van die 3de Johannes brief nie.  Dit bly egter die mees waarskynlike identifikasie.

Gaius word deur Johannes geskets as iemand wat hom aan die ware leer probeer hou het (vers 3-4), wat ’n groot invloed in sy gemeenskap gehad het (vers 5), omdat hy gerespekteer is (vers 2,6) en vermoënd genoeg om reisende leraars finansieel te ondersteun (vers 6) – soos Smalley dit tereg opsom (Word kommentaar).  Hy was egter ook iemand wat self maklik beïnvloedbaar was en daarom aangemoedig moes word om te fokus op die goeie voorbeelde, nie die slegtes nie (vers 11).

Die waarheid bly in ons en sal vir ewig met ons wees

Johannes noem homself in dié brief net die “Oudste” of “Ouderling”, soos die woord presbuteros  vertaal kan word.  Die brief word gerig aan “die uitverkore vrou en haar kinders” wat op ’n verskuilde manier verwys na ’n plaaslike gemeente met haar lidmate, soos dit ook die geval is in vers 13 waar waarskynlik na die gemeente Efese verwys word as dié gemeente se “uitverkore suster”.

Die brief is op papirus geskryf, soos Johannes dit aandui in vers 12.  Die kort brief is in vier dele opgedeel.

Geloof is die getuienis van God se werk in ons lewe

Dit is eintlik só logies wat Johannes se aanpak in hierdie laaste hoofstuk van sy “preek” is.  Hy het tot dusvêr uitvoerig uitgebrei oor God se liefde en die wyse waarop dit gestalte kry in ons liefde vir mekaar binne die geloofsgemeenskap.  In ’n laaste nadenke daaroor bind hy die liefde vir God en mekaar aan ons geloof in Jesus Christus.

Oor hierdie geloof skryf hy dan uit drie perspektiewe.