Geniet God se geduld en genade deur gehoorsaamheid, anders is jou dae ook getel

Voordat die verdere visioene aan die orde kom, fokus ons op die verhaal van die einde van Belsasar se regering in 539 vC wat kronologies volgende aan die beurt kom. Let op dat Daniël vroeër Beltsasar (met ‘n ekstra “t”) genoem is wat waarskynlik “Prins van Bel” beteken. Dit moet nie verwar word met koning Belsasar se naam nie, wat “Bel beskerm die koning” beteken, hoewel beide na een die Babiloniese gode, Bel, vernoem is.

Teks en konteks

Belsasar het met ‘n groot ete die goue en silwerbekers wat deur sy voorganger Nebukadnesar uit Jerusalem weggevoer is gebruik by ‘n groot ete en sy hoofamptenare, vroue en byvrouens daaruit laat drink. Dié verontreiniging van die heilige voorwerpe uit die tempel is verder geneem deurdat terselfdertyd ander gode geprys is.

Meteens het ‘n mensehand verskyn wat op die gepleisterde muur van die paleis verskyn. Dit lyk asof Belsasar die enigste is wat die hand gesien het, wat ten minste beteken dat hy ‘n ooggetuie was, maar niemand kon dié woorde lees of uitlê nie. Die woorde was wel bekende Aramese woorde, maar die betekenis daarvan was versluierd, veral omdat dié terme: mene, tekel, en parsim ook as selfstandige naamwoode vir gewigsmates gebruik is.

Interessant genoeg is dit die koningin (waarskynlik die koninginmoeder, omdat Belsasar se vroue reeds daar was) wat die koning herinner aan Daniël se wysheid en wat sorg dat hy die woorde vir die koning uitlê. Let op die gloeiende getuigskrif wat sy vir Daniël gee, een “in wie die gees van die heilige gode is,” en een met “buitengewone bekwaamheid en kennis en insig om drome uit te lê, probleme op te los en moeilike dinge te ontrafel.”

Die koning laat Daniël dan roep en maak asof die inligting wat die koningin vir hom oor Daniël gee vir hom nuus is: “Ek het gehoor …” Daniël spaar egter nie die koning nie, weier enige beloning, en gee vir hom onomwonde die oordeelsboodskap van die Here deur, want “u het u nie verootmoedig nie, alhoewel u dit alles weet.” Belsasar soek sy toevlug in onkunde – Beltsasar ontbloot die koning se verwaande halstarrigheid.

In Aramees lui die frase op die muur as volg: “Mene, mene, tekel uparsim”. Daniël vertaal dit as werkwoorde met die betekenis van: “Getel, getel, geweeg en verdeel.” Belsasar se koningskap is aan sy einde (“numbered”), die netto resultaat daarvan is te min, dit weeg nie swaar genoeg nie, en dit sal verdeel word in die koninkryk van die Mediërs en Perse (parsim is natuurlik ook ‘n woordspel op die woord vir die Perse). Die einde het dus vir Belsasar aangebreek. Die oordeel word ook daar dieselfde aand in 539 vC oor hom voltrek.

Hy word vermoor deur die Mediërs soos Jesaja en Jeremia voorspel het (Jes 13:17- 18; 21:2; Jer 51:1, 27, 28).

Boodskap en betekenis

Die hoofstuk wys ‘n kant van God wat ons ter harte moet neem. Hy laat Homself nie onbetuig in die lewe nie. Hy vertoon groot geduld en is kwistig met sy genade. Daar kom egter ‘n tyd wat sy geduld en genade só vertrap word dat Hy in sy vertrapte liefde optree en ‘n einde aan verwaande halstarrigheid maak.

Dit is ook ‘n belangrike boodskap aan ons. Geniet God se geduld en genade deur gehoorsaamheid te omhels.

’n Nader beskrywing van die koninkryk van die Mediërs-Perse en veral die Grieke

Daniël kry die tweede groot visioen in Belsasar se derde regeringsjaar, naamlik 553 vC. Hy is waarskynlik wakker terwyl hy dit sien en nie in ’n droom staat nie, hoewel hy vir ’n kort tydjie wel bewusteloos was weens die impak van die openbaring. Die boek word hiervandaan verder in Hebreeus geskryf, waarskynlik omdat die inhoud meer van toepassing was op die Joodse geloofsgemeenskap.

God gee die heerskappy aan een “soos ’n seun van die mens”

Die verhale van Daniël in hoofstuk 1-4 dateer uit die tyd net na die eerste wegvoering in ballingskap in 606 vC. Die verhale en visioene in die res van Daniël dateer uit die tydvak 555-536 vC.

Vir die kronologiese lees van Daniël moet ons in ag neem dat die verhaal in hoofstuk 5 en die visioene in hoofstuk 7 en 8 uit die tyd van Belsasar dateer. Hoofstuk 7 dateer uit sy eerste regeringsjaar, 555 vC, hoofstuk 8 uit sy derde regeringsjaar, 553 vC, en hoofstuk 5  aan die einde van sy regering, in 539 vC.

Die verhaal in hoofstuk 6 en die visioen in hoofstuk 9 dateer weer uit die eerste regeringsjaar van koning Darius in 539 vC (moontlik dieselfde koning as Kores – vgl Dan 6:28; 10:1; 11:1 – hoewel hy andersins onbekend is) wat Belsasar doodgemaak het en die tyd van die Mede en Perse ingelui het.

Die laaste visioen in hoofstuk 10-12 dateer uit Darius se derde regeringsjaar, 536 vC.