Psalm 129 – Verlossing uit verdrukking; Verguising vir verdrukkers

Hierdie pelgrimslied fokus op die teenstand wat gelowiges van goddelose moet verduur en prys die Here vir die verlossing wat Hy telkens bring.  Hy gebruik op innemende wyse ploeg – en oes metafore om aan die een kant ‘n prentjie van verlossing uit verdrukking en aan die ander kant verguising vir verdrukkers te skets.

VERLOSSING UIT VERDRUKKING: Die liturg in Jerusalem begelei die pelgrims – “laat Israel dit sê” – om hulle pyn te verwoord (vers 1-4). Hy skets ‘n prentjie van verdrukking wat waarskynlik die ballingskap as agtergrond het, maar ook op ander situasies van toepassing gemaak kan word.

Dié verdrukking was van hulle jeug af, maar hulle kan getuig dat die Here regverdig was, en hulle nooit volledig oorwin is nie.  Al het die aanvallers metafories soos ploeërs lang ploegvore oor hulle rug getrek, die Here het die harnas van die goddelose mense se toue waarmee hulle vasgebind was, losgesny.

Hier het hulle waarskynlik gedink aan al die verskillende oorloë wat teen Israel deur die geskiedenis gevoer is, waaruit die Here hulle telkens verlos het.  Maar, enigeen sou ook sy eie verdrukking hierin kon inlees en die Here vir verlossing kon prys.

VERGUISING VIR VERDRUKKERS: Die liturg in Jerusalem begelei tegelykertyd die pelgrims om die verguising wat God belowe vir verdrukkers te verwoord (vers 5-8).  Vir almal wat Sion haat – en hulle daarmee as God se teenstanders identifiseer – word beskaming en verydeling toegebid.  Met vier verdere oes metafore spel hy dié verguising uit:

• “Mag hulle wees soos gras op dakke, wat verdroog voordat dit uitgetrek word.” Selfs die belofte van ‘n oes moet nooit van hulle waar wees nie. Hulle moet verdroog voordat daar ‘n oes is.
• “Mag hulle … nooit die handpalm vul van een wat oes.”  Só vrugteloos moet hulle lewens wees dat daar nie genoeg van hulle lewens kom wat ‘n mens kan oes nie.
• “Mag hulle nooit … die vou van die kleed van een wat gerwe bind(, vul) nie.” Die koring is afgesny en gebêre in die sak voor in die klere wat hulle gedra het, totdat hulle dit in gerwe gebind het.  Dit bevestig die vorige gebed dat die nalatenskap van hulle lewens tot niks sal kom.
• Die slegste uiteinde word gevra in die laaste vers: “Mag verbygangers nooit sê nie: ‘Die seën van die Here vir julle; ons seën julle in die Naam van die Here.’” Die gebruik was dat verbygangers die snyers seën – soos ons in Rut se verhaal lees dat Boas met sy snyers doen en hulle terug aan hom (Rut 2:4) – maar juis hierdie seën word die goddeloses ontsê, beide in terme van die gemeenskap as die Here self se seën.

Pelgrims kon hulle lewensreis voortsit met die wete dat God nie net hulle pyn en swaarkry raak sien nie, maar dat Hy ook regverdig is om die verdrukkers hulle verdiende loon te laat kry.

Paulus gaan in Romeine 12 nóg verder, en laat selfs die gebed vir verguising van Psalm 129 agter – Jesus het immers die moontlikheid van vergifnis selfs vir vyande gebring – maar steeds sê dat God se regverdigheid uiteindelik oor alles sal triomfeer: “¹⁷Moenie kwaad met kwaad vergeld nie. Wees goedgesind teenoor alle mense.  ¹⁸As dit moontlik is, sover dit van julle afhang, leef in vrede met alle mense. ¹⁹Moenie self wraak neem nie, geliefdes, maar laat dit oor aan die oordeel van God. Daar staan immers geskrywe: ‘Dit is mý reg om te straf; Ék sal vergeld,’ sê die Here.”

Daarop kan ons staatmaak en goed bly doen, selfs vir ons verdrukkers: “²⁰’As jou vyand honger is, gee hom iets om te eet; as hy dors is, gee hom iets om te drink; want deur dit te doen, maak jy hom vuurrooi van skaamte.’ ²¹Moet jou nie deur die kwaad laat oorwin nie, maar oorwin die kwaad deur die goeie.”