Job 26 – Met wie se hulp het jy gepraat?

In die eerste deel van Job se reaksie op Bildad in hoofstuk 26 sluit hy eintlik al sy vriende in, al praat hy in die enkelvoud en ontbloot met sy vyf vrae hulle fundamentele gebrek aan ‘n doelgerigte luister na God (26:1-4).  In die tweede deel van hoofstuk 26 brei Job uit op die misterieuse karakter van God wat uiteindelik alle mense se begrip ontglip (26:5-14).

In hoofstuk 27 sluit Job by sy heel eerste worstelgesprek in hfst. 3 aan wat gehandel het oor die angs wat hy verduur oor die verlies van sy goed en besittings ten spyte van die feit dat hy nie in sy vroomheid verslap het nie (27:1-12).  Hier kla hy oor sy onregverdige en onskuldige lyding, al bly hy steeds by sy voorneme om niks te sê wat verkeerd is nie: “so lank as die asem van God in my is.” (27:3-4).  Hy sluit sy klag af met ‘n verwysing na die lot wat God uitmeet vir die goddeloses (let op die meervoud) wat eintlik ‘n implisiete teregwysing van sy vriende is (27:13-23).

Met wie se hulp het jy gepraat? – 26:1-4

Job vra vyf skerp vrae om agter te kom waar sy vriende se hulp, bystand, raad, en insig vandaan kom: “Met wie se hulp het jy gepraat?  By wie het jy gehoor wat jy gesê het?” (26:4)

Daarmee onbloot Job meteens sy vriende se fundamentele probleem.  Hulle praat oor lyding gebaseer op hulle ervaring (Elifas), op die tradisie (Bildad) en op hulle intellektuele vermoë (Sofar). Job kan egter agterkom dat hulle dit nie by God gehoor het nie.  Dít is waarom hy eintlik kan saamstem met sommige van die beginsels wat hulle oor God en sy rol in die wêreld aanvoer, maar terselfdertyd ook kan agterkom dat hulle gevolgtrekkings nie vanuit ‘n doelgerigte luister na God in sy spesifieke situasie kom nie.

Dít is ‘n uiters belangrike opmerking van Job, iets wat hy uiteindelik ook op homself van toepassing maak toe God hom aanspreek uit die stormwind: “Ek het oor dinge gepraat wat ek nie begryp nie.” (42:3).  Dit bly dus vir onsself ook ‘n belangrike vermaning.  Wanneer ons hulp wil verleen, bystand wil gee, raad wil aanbied, of insig wil deel, moet ons seker maak dat ons dit doen vanuit ons verhouding met God, vanuit ‘n luister na wat God wil.  Anders kan ons woorde ook as harteloos, onvanpas, en brutaal oorkom, soos dit toenemend van die vriende se raad waar was.

God se werke illustreer sy misterieuse karakter – 26:5-14

In die tweede deel van hoofstuk 26 brei Job uit op die misterieuse karakter van God soos dit in sy werke geïllustreer gesien kan word.  Hy verwys na die vele plekke waar God sy mag ten toon stel, hoewel die verklaring daarvan eintlik ons begrip ontglip: die doderyk, die hemelruim, die reën, die grens tussen lig en donker, die see, die wind, en: “Dit is maar die begin van sy dade, ons hoor net die gefluister van sy woorde. Maar die volle krag van sy dade, wie kan dit verstaan?” (26:14).

Terloops, let op die beskrywing van die aarde wat hang waar niks is, d.w.s. in die ruimte, net soos die hemel ook uitgesprei is oor die leë ruimte.  Ook die interessante beskrywing van die grens tussen lig en donker wat saamhang met die horison op die see.  Hoewel dit digterlike taal is, dui dit op ‘n genuanseerdheid in die Bybelse hantering van die wyse waarop die aarde in die skepping geteken is.

Die aarde is nie net op pilare gegrondves, soos in ander gedigte gesê word nie, maar hang ook in die ruimte.  Ek het iets daaroor geskryf in hierdie artikel.  Daarteenoor word van die pilare van die hemel gepraat wat waarskynlik met die berge verbind kan word wat op digterlike wyse beskryf word as die plekke/pilare waarop die hemel rus.  Die belangrike punt is nie die presiese beskrywing nie, maar dat God daarvoor verantwoordelik is.  Voorwaar misterieus!