Job 10 – Maak aan my bekend waarom U hierdie stryd teen my voer

Job se antwoord aan Bildad gaan spontaan oor in ‘n gebed tot die Here in hoofstuk 10 dat dié hom: “tog nie skuldig sou verklaar nie”, maar aan hom bekend sal maak: “waarom voer U hierdie stryd teen my.” (10:2).  Die Here het hom immers die lewe gegee en met liefde versorg en oor hom gewaak.  Waarom het die Here dít dan gedoen, as hy nou sonder rede versaak word?  Moes hy nie liewer nooit die lewe gesien het nie?  Dit sou tog beter gewees het as om hierdie lyding te moet deurstaan?

Job walg daarom aan sy lewe, nie net omdat hy ly nie, maar veral omdat hy in die duister is oor die redes vir sy lyding.  Hy smag daarna dat die Here die redes vir sy lyding sal bekendmaak.

Hy werk dus eintlik net soos die drie vriende met die basiese veronderstelling dat die lewe regverdig moet wees – die vromes moet God se goedheid ervaar, en die goddeloses sy toorn.  Maar, dié teologie is besig om vir hom te verkrummel.

• Hy wonder dus of God plesier vind in vromes se leed en eintlik self boos is deur die goddeloses se planne met sukses te bekroon (10:3).
• Hy wonder of die Here eintlik maar nes mense na die lewe kyk wat altyd vergelding soek (10:6).

Hy maak immers staat op sy vroomheid om hom van lyding te vrywaar, maar dit sou gefnuik word as die Here self boos is of soos mense sou oordeel.  Dan sou die lewe regtig futiel en sonder sin wees.

Dat hy vroom is, moet die Here tog weet van hom, sê Job, want die Here self het hom op ‘n wonderlike manier geskep.  Let op die persoonlike karakter van die metafore wat uitmond in die lofprysing aan God: “U het my die lewe gegee, en my met liefde versorg, met sorg het U oor my gewaak.” (10:12).

Die Here sou dus weet as daar by hom skuld sou wees.  Die Here sou sy sonde tog maklik kon raaksien.  As daar skuld sou wees, het hy nie ‘n probleem met die lyding nie.  Maar, nou is daar nie skuld nie, en hy kan net nie sy lyding verstaan nie.  Sy onskuld hou vir hom geen voordeel meer in nie.

Hy eindig sy gebed met dieselfde tipe waaroms waarmee hy in hoofstuk 7 geëindig het.  Waarom het die Here hom in die wêreld laat inkom?  “Ek moes liewer gesterf het voordat ‘n oog my kon sien.” (10:18).  Dan sou hy meer rus gehad het, al is dit ‘n: “land van die donker nag … waar die lig self donker is.” (10:22).

Job begin dus agterkom dat die rasionele benadering tot die lewe ernstige beperkinge het.  Die lewe werk nie net met eenvoudige vergelykings nie.  Dit is nie net soos ‘n optelsom waar een plus een gelyk is aan twee nie, hoewel dit in normale omstandighede wel só kan werk en Job dit in die eerste deel van sy lewe so ervaar het.

Daar is altyd egter ook anomalieë, uitsonderings, wat die normale patrone deurbreek.  In fisika moet die standaard model vir gravitasie bv. aangepas word in boorgate om voorsiening te maak vir die afwykings wanneer jy omring word met materie.  As daar nog digter en minder digte materiale rondom jou is, soos digter of minder digte minerale, het dít ook nog ‘n verdere invloed.

Só werk dit ook in die geestelike lewe.  Daar is eenvoudige waarhede wat die grondbeginsels is waarop ‘n mens kan staatmaak.  Dinge soos God wat gebede verhoor, wat genadig en barmhartig is, wat ons lief het meer as wat ons ons kan indink.  Daar is egter ook komplekse waarhede wat in spel kom wanneer die lewe kompleks raak weens siekte, verganklikheid en boosheid.  Dan werk ‘n mens met waarhede soos dat God alles ten goede laat uitwerk (Rom. 8:26).  Maar dit sluit uiteraard nie die lyding uit nie, maar in.

Hiervan is Job se lewe een van die beste voorbeelde, soos Jakobus hom aan ons voorhou as ‘n voorbeeld van vertroue en volharding, selfs al gaan dit broekskeur met jou (Jak. 5:7-11).  Daar was immers ook ‘n goeie uitkoms, al word die vraag na presies hoekom al die lyding met hom gebeur het, nooit vir hom duidelik gemaak nie.  Net ons het die voordeel van die insig wat Job 1-2 vir ons bring.