Tag: Levitikus

Levitikus 27 vul die Heiligheid Gedragskode aan met ‘n uitgebreide bydrae oor geloftes – Lev. 27:1-29 – en ‘n kort bydrae oor die gee van tiendes – Lev. 27:30-34 – wat hulle verpligtinge in buitengewone omstandighede (geloftes – voorwaardelik of onvoorwaardelik) sowel as in die normale gang van die lewe (tiendes) gereël het.  Daar was in baie gevalle die moontlikheid van ‘n los- of terugkoop van iets wat as ‘n gelofte of ‘n tiende belowe of gegee is.  Die hoofstuk word afgesluit met ‘n finale opmerking dat dit saam met al die vorige voorskrifte van die boek Levitikus die gebooie is wat die Here deur Moses by die Sinaiberg vir die Israeliete gegee het.

Hierdie hoofstuk begrond die seën en die straf vir Israel se gehoorsaamheid in die land wat God aan hulle gaan gee aan die Heiligheid Gedragskode in die eerste tafel van die wet – Lev. 26:1-2.  Die tweede gebod teen afgode sowel as die vierde gebod om die Sabbatdag te hou, word as negatiewe verbod en positiewe gebod uitgelig.  Daaraan word vier seëninge – Lev. 26:3-13 – en vyf strawwe – Lev. 26:14-39 – gekoppel wat sal volg op die volk se gehoorsaamheid al dan nie aan die heilige gedrag wat God van hulle vra.  ‘n Bevestiging van God se beloftes word ook gegee indien die volk tot belydenis van hulle skuld in berou voor die Here kom – Lev. 26:40-45.  Die hoofstuk word in vers 46 afgesluit met ‘n opsommende goedkeurende terugblik op die Heiligheid Gedragskode as die vaste voorskrifte, beslissings en onderrig wat die Here by die berg Sinai vir Moses gegee het om die verhouding tussen Hom en die Israeliete te reël.

Min hoofstukke in die Bybel het dieselfde impak as Levitikus 25 op ons begrip van God en sy verhouding met ons wêreld.  Hierdie hoofstuk beïnvloed ons gedagtes oor die kosmos en die ekologie, oor menswees en die ekonomie, oor skuld en besit.  Hierdie invloed word uitgeoefen deur een fundamentele teologiese beginsel: “want die land behoort aan My.” (Lev. 25:23).

Elkeen van die voorskrifte in hierdie hoofstuk het met God se eienaarskap van die land te make, trouens van die hele aarde, soos Hy reeds in Eksodus 19:5 verklaar het: “Die hele aarde behoort aan My.” Die woord hāʾāʹrěṣ wat hier vir “die land” gebruik word, het beide die betekenis van “die land” soos hier in Levitikus 25:23 as dié van “die aarde” soos in Eksodus 19:5.  Die konteks bepaal telkens watter betekenis voorrang moet geniet.

Israel is steeds by Sinai en sal binnekort vertrek na die Beloofde Land.  Hierdie voorskrifte was dus noodsaaklik om met die regte verwagting die land van Kanaän in ontvangs te neem.  Hulle sou daar woon net in afhanklikheid van die genade van God.  Israel sou nooit enige inherente bodem-en-bloed verhouding met die land kon hê nie.  Hulle sou altyd daar wees net vanweë God se guns, want: “Julle is slegs vreemdelinge en bywoners by My.”