Tag: Josua

Dit is duidelik dat dieselfde leiers as in Josua 23 in hierdie laaste toespraak van Josua teenwoordig is. Die hele volk word egter saam met hulle in ‘n verbondshernuwing seremonie ingetrek by Sigem, die grondgebied wat Josua in besit geneem het, en waar Jakob aanvanklik ‘n stuk grond gekoop het.

1. Aan die een kant is hierdie toespraak ‘n terugblik op die Israeliete se vorming as volk in vervulling van die beloftes van die Here. Daarom gaan haal Josua die verhaal by Tera, vader van Abraham, anderkant die Eufraat. Die Here se keuse van Abraham was nie net om vir hom ‘n land en ‘n nageslag te gee nie, maar hom ook uit afgodediens aan die enigste ware God te verbind.

Elke deel van dié pad word as stasies op die roete na Kanaän uitgelê: Abraham se blootstelling aan die land Kanaän; Isak as die kind van die belofte; Jakob en Esau wat begin beslag lê het op hulle onderskeie grondgebiede; die verlossing uit Egipte deur Moses en Aäron en God se bewaring deur die Rietsee en die woestyn. God is die Een wat help en verlos, soos ten minste Josua en Kaleb nog eerstehands ervaar het.

Josua sluit af met twee toesprake, albei aan die einde van sy lewe. Soos die aartsvaders Jakob en Josef, en soos die groot profeet Moses, só gee Josua sy finale woorde van bemoediging en aanmoediging.

Die een toespraak is gerig op die leiers en wy uit oor God se vervulling van sy beloftes aan hulle – Josua 23. Die ander toespraak is gerig op die hele volk en begelei hulle in die hernuwing van hulle verbond met God in Sigem, die plek waar Josua sy grondgebied gekry het – Josua 24.

Josua praat met die leiers, die hoofde, die regters, die ampsdraers, en herinner hulle aan die feit dat God vir hulle goed was deur ander nasies se land vir hulle te gee. Hy het vir hulle die oorlog gevoer om sy beloftes vir hulle in vervulling te laat gaan. Selfs oor die dele van die land, en oor dié nasies wat nog tussen hulle woon, sal die Here vir hulle oorwinning gee. Iets wat ons in Rigters verder van sal lees.

Met die verdeling van die land afgehandel, roep Josua die stamme van Ruben en Gad en die een helfte van die Manassestam bymekaar en laat hulle met sy seën terugkeer na hulle land oos van die Jordaan. Hulle was getrou in hulle ondersteuning van die ander stamme met die Intog en Vestiging. Josua kom dus nou sy belofte aan hulle na deur hulle na hulle vroeër-verowerde gebied te laat terugkeer.

Josua herinner hulle egter aan die allerbelangrike opdrag van Deuteronomium 6:5 wat Moses aan die Sjema gekoppel het: “Daarom moet jy die HERE jou God liefhê met jou hele hart en met jou hele siel en met al jou krag.” Hulle moes sorg dat hulle die gebod en die wet wat Moses hulle opgelê het, getrou onderhou. Hulle moes onthou om: “aan Hom getrou te bly en Hom met julle hele hart en siel te dien.”

Daarmee verbind Josua die hele volk aan die een boodskap wat van die begin af aan hulle gebring is. Die Here is hulle God. Hulle is sy volk. Hulle voortbestaan as een volk van God lê opgesluit in sy liefde vir hulle, en hulle vir Hom. Of dit nou binne die beloofde land is of daarbuite. Dit is onherroepbaar hulle identiteit, die basis vir hulle eenheid, om aan God gehoorsaam te wees, aan die wet wat Hy deur die bemiddeling van Moses vir hulle gegee het.