Numeri 32 – Ruben, Gad en die helfte van Manasse kry grondgebied oos van die Jordaan

Waar die belange van vroue in Numeri 27 (en 36) ‘n aanpassing van die erfreg genoodsaak het, word op dieselfde soepele manier die versoek van die stamme Ruben en Gad gehanteer om aan die oostekant van die Jordaan in die Jaser- en Gileadstreke grondgebied te kry.  Dit was goeie veewêreld en ‘n perfekte woonplek vir hulle weens die groot troppe vee wat hulle besit het. Dit was in elk geval gebied wat hulle van die Amoriete verower het ná dié hulle wederregtelik aangeval het (Num. 21).

Let op hoe vernuftig die leiers van Ruben en Gad die gesprek benader.  Eerstens is hulle baie eerbiedig teenoor Moses in die teenwoordigheid van die hoëpriester Eleasar en die ander volksleiers: “As u dit goedvind …” Tweedens wys hulle daarop dat die gebied van die Amoriete deur die: “Here vir die volk Israel” verower is, wat hulle versoek in die oë van Moses moet legitimeer.

Moses reageer egter baie skerp daarop, want nie net sou dit beteken dat hulle nie in die oorspronklike beloofde land van Kanaän hulle grondgebied sou kry nie, hulle sou moontlik verlei kon word om nie die res van die volk te help om die land Kanaän te oorwin nie (vgl. Deut. 3:12-20 vir Moses se terugblik hierop).

Hy was bang dat hulle volksgenote ontmoedig kon word – letterlik: “julle dwarsboom die hart van die kinders van Israel” – soos dit te vore gebeur het met die 12 verkenners en dat die volk weer aan God ongehoorsaam sou kon word: “En nou kom julle, sondaarsgeslag, net soos julle voorvaders destyds, en julle maak die Here nog meer kwaad vir Israel. As julle nou aan Hom ontrou is, sal Hy die hele volk nog langer in die woestyn laat bly en hulle tot niet laat gaan.”

Die twee stamme is daarom in die derde plek duidelik daaroor dat hulle steeds aan die voorpunt sal trek van die Israeliete en nie sal rus tot: “elke Israeliet sy besitting ontvang het nie.”  Hulle is dus eerbiedig, baseer hulle versoek op God se werk, en verbind hulle onomwonde aan die Intog van Israel in die beloofde land.  Hulle wou egter steeds oos van die Jordaan bly, as Moses dit sou toelaat.

Moses het ingestem op hulle eie voorwaardes, maar hulle herinner aan die gevolge van ongehoorsaamheid.  Dit sou ‘n sonde nie net teen hulle volksgenote wees nie, maar teen die Here.  Sou hulle aan Hom ongehoorsaam wees: “moet julle weet dat julle sonde julle sal agterhaal.”

Moses betrek ook vir Eleasar om die reëling vanuit die priesterlike teokrasie te bekragtig. Indien Gad en Ruben egter nie hulle kant van die ooreenkoms nakom nie, sou hulle ‘n deel van Kanaän moes kry.

In die uitdeel van hierdie grondgebied kom daar nóg ‘n stam by, die helfte van die stam Manasse wat amper verdubbel het in die omswerwinge in die woestyn.  Hulle sou dus ook oos van die Jordaan bly, waarskynlik omdat afstammelinge van Makir, seun van Manasse, ‘n groot rol gespeel het in die verowering van Gilead.  Dit is dan ook waar Selofgad se dogters hulle erfgrond gekry het, aangesien Selofgad ‘n agterkleinseun van Makir was.

Jaïr van Manasse, wat ook hier genoem word, speel later ‘n groot rol in die Rigterstyd (Rigt. 10; vgl. 1 Kron. 2:21-22).

Boodskap

Dit tref my met hoeveelheid volwassenheid die stamme dit begin regkry om met mekaar te werk. Die eerbied vir leierskap, die toe-eiening van die gawes van God, sowel as die verbintenis aan mekaar help hulle om ‘n wedersyds bevredigende ooreenkoms te bereik.  Iets wat ons gerus in ons groei in geestelike volwassenheid in gemeentes in ag kan neem.  Waar ons binne die ruimtes bly wat God aan ons gegee het, en mekaar volledig in ag neem, sal ons floreer.

Dit tref my ook hoe belangrik ‘n moedige hart is, ‘n hart wat nie gedwarsboom en ontmoedig word deur ‘n afwyking van ooreenkomste nie.  Dit geld nie net individue nie, hoewel ‘n mens dit natuurlik baie keer prakties ook van enkelinge waarneem.  Dit geld egter ook geloofsgemeenskappe.  Waar ons dit regkry om ons aan ooreenkomste te hou, versterk ons mekaar, help ons mekaar om moed te hou en die pad te loop wat die Here vir ons beplan. Waar ons dit nie doen nie, dwarsboom ons nie net ander nie, maar ook onsself en skaad ons ons verhouding met God self.