Esegiël 40-48 – INLEIDING: God se teenwoordigheid in die tempel en land word herstel

Esegiël se visie op ‘n herstelde volk (hfst. 37) wat na die land terugkeer (hfst. 39), word nou in die volgende nege hoofstukke opgevolg met ‘n visie op die toekomstige herstel van God se teenwoordigheid in die land (hfst. 40-48): “Daar sien ek toe die magtige verskyning van die God van Israel uit die ooste uit … Die magtige teenwoordigheid van die Here het deur die oospoort na die tempel toe beweeg.” (Eseg. 43:2,4).

Dáár, sê Esegiël, sal die volk weer die vreugde van eenheid met God beleef, sowel as eenheid as volk, soos hy reeds uitgedruk het met die simboliese eenwording van die twee stukke hout, Juda en Josef (Eseg. 37).

Die jaar van hierdie profesieë word as 573 v.C. aangegee, twintig jaar ná Esegiël met sy bediening begin het.  Die tiende dag van hierdie nuwejaar kan óf Dinsdag 28 April (op grond van die berekening van die Israeliese Nuwejaar vóór die ballingskap) óf Donderdag 22 Oktober (op grond van die berekening van die Israeliese Nuwejaar ná die ballingskap) daardie jaar wees (40:1).

Esegiël beskryf hierdie visie in twee dele:

• Die nuwe tempel – uitvoerig beskrywe in 40-44 – sal nou die sentrum van die volk wees, nadat hulle lewend gemaak is deur die Gees. Die boodskap word ook in twee dele geskryf: 1) die herstel van die tempel (hfst. 40-42) en 2) die herstel van God se teenwoordigheid in die tempel (hfst. 43-44).
• Hulle sal op die koop toe ook die vreugde van die herstel van die land en stad belewe – 45-48. Die boodskap word ook in twee dele geskryf: 1) God herstel die land, regeerders, offers, feeste, en grondbesit (hfst. 45-46), en 2) God gee lewe vanuit die heiligdom vir die hele land (hfst. 47-48).

Die teenwoordigheid van die Here vanuit die tempel sal daarom die bron van lewe wees, voorgestel as ‘n lewende stroom water wat genesing bring: “Weerskante op die wal van die stroom sal allerlei vrugtebome groei.  Hulle blare sal nie verlep nie en hulle vrugte sal nie opraak nie.  Hulle sal elke maand dra, want die stroom se water kom uit die heiligdom.  Die vrugte sal daar wees om te eet en die blare om genesing te bring.” Johannes sou in sy eindtyd visioene by hierdie beeld aansluit (Openb. 22 – vgl. ook Psalm 1).

Dit verklaar ook waarskynlik hoekom Haggai en Sagaria só sterk optree toe die volk, ná hulle terugkeer na die land in 538 v.C., ná 20 jaar nog nie aan die gang gekom het met die herbou van die tempel nie.  Hulle sterk standpunte het dele van Esegiël se visie in werking gestel toe die volk in ‘n vier jaar tydperk van 520 – 516 v.C. die fondamente van die tempel gelê en weer herbou het.

Dit lyk egter ook asof hulle nie Esegiël se planne gevolg het nie, eerder dié van die vorige verwoeste tempel van Salomo, hoewel daar natuurlik ook ooreenkomste tussen elemente van dié twee tempelplanne is (vgl. 1 Kon. 6-8 met Eseg. 40-42).  Dit beteken waarskynlik dat daar – soos met die profesieë van die Gog van Magog – simboliese en selfs apokaliptiese betekenisse in Esegiël se beskrywings van die tempel is.  Dieselfde geld die beskrywing van die verdeling van die land in hfst. 45-46.

Hoe dit ook al sy, Esra, Maleagi en Nehemia sou nog verder werk aan die vestiging van God se teenwoordigheid onder die volk, wat saamhang met Esegiël se visie dat God self die sentrum van die volk se lewe sal word.

• Esra het die volk in 458 v.C. gehelp om weer geheg te raak aan die wet van die Here.
• Maleagi het in 432 v.C. gefokus op die herstel van hulle geestelike verhouding met God, geëggo in hoe hulle die tempeldiens met offers ondersteun, asook in hulle absolute getrouheid in die huwelik.
• En Nehemia het in dieselfde tyd gefokus op die herstel van die mure van Jerusalem, asook op die volk se getrouheid aan sosiale geregtigheid, onder andere in die wyse waarop armes hanteer is.

Maar daaroor kan julle meer lees in my bydraes by die skakels hierbo.

Ons lees die volgende hoofstukke dus in vier dele versprei oor die volgende vier dae: 40-42, 43-44, 45-46, en 47-48.