2 Korintiërs 11 – Goddelike bekommernisse en besorgdheid

Written by Chris van Wyk. Posted in Korintiërs, Tessalonisense en Korintiërs

Paulus beweeg in hoofstuk 11 en 12 na sy stryd met die valse apostels.  Hy het egter nie ‘n sieklike obsessie met die vals apostels as sodanig nie, maar eerder steeds ‘n bruisende passie vir die geestelike volwassenheid van die Korintiërs (vgl 13:11!).

In 4 hoofdele skryf hy 1) oor sy besorgdheid oor die Korintiërs om hulle as ‘n vlekkelose bruid vir Christus voor te berei (11:1-15 – vgl Ef 5:27), 2) oor sy ontberinge in die proses (11:16-32), 3) oor die paradoks van sy ervaringe, verbluffende hoogtepunte en uitmergelende laagtepunte (12:1-10) en 4) weer oor sy besorgdheid oor hulle wat hy met die metafoor van ‘n ouer teenoor kinders uitdruk (12:11-21).

11:1-15 – Let op hoe hy steeds hom beywer dat hulle gedagtes nie weggelei sal word van Christus af nie, soos Eva aanvanklik verlei is deur die listigheid van die slang nie.  Hoe hulle dink oor Jesus, is, en sal altyd belangrik bly.  Die gladheid van die sprekers se optrede moet nie vir die Korintiërs swaarder weeg as die kennis van God wat hulle openbaar nie.  En in kennis van God weet Paulus kan hy meer as net saamgesels!

Daarbenewens het hy ‘n stap verder gegaan en die evangelie kosteloos aan hulle verkondig (weereens verwys hy na 1 Kor 9, sy roepingsbeskrywing).  Maar, belangrik, hy het dit nie gedoen om hulle te beskaam nie, maar omdat hy vir hulle liefhet!  ‘n Mens kan immers hulp weier van iemand, en eintlik daarmee ‘n subtiele verwyt na hulle slinger!

Let op hoe Paulus van die vals apostels praat as Satan se dienaars – omdat hulle oneerlik is en nie deur Christus aangestel is vir die werk wat hulle doen nie!  Interessant dat Paulus hier van die innerlike roeping van Woordbedienaars praat, en wys hoe die gebrek daaraan maak dat die vals apostels nie bereid is om te ly vir hulle bediening nie.  Weereens ‘n maatstaf wat ons vandag ook kan aanlê.

11:16-33 – Daarom gaan Paulus nou voort, om in sy dwaasheid groot te praat.  Let op hoe hy weer soos in 1 Korintiërs 7 sê dat hierdie sy woorde is en nie God s’n nie.  En hy sit op die tafel 3 goed: sy afkoms (‘n Hebreër, Israeliet en van Abraham af), sy opdrag (dienaar van Christus) sowel as sy bereidheid om lyding te verduur (‘n 30-tal ontberinge!) in die uitvoering van sy bediening.

Wat my tref is veral vers 29-30, waar hy van sy daaglikse bekommernisse oor al die gemeentes wat hy gestig het, praat sowel as die effek op homself, dat as iemand swak is of in sonde val, dit vir hom voel asof dit met homself gebeur (vgl weereens die ooreenkomste met sy roepingsopdrag in 1 Kor 9:22 “vir die swakkes het ek swak geword, om die swakkes te wen”).

Sy bekommernisse druis natuurlik nie in teen Jesus se duidelike lering dat ons ons nie moet bekommer nie (Matt 6:25-34).  Jesus het bedoel, dat jy jou nie moet bekommer oor jou “daaglikse brood” nie (eet, drink, die dag van môre).  Jy kan immers daarvoor bid en op God se voorsiening vertrou (Matt 6:5-15).

Maar Jesus het wel geleer dat jy totaal gefokus moet wees daarop dat die wil van God gedoen sal word, en dat sy koninkryk in die lewe van mense sal kom. Paulus leer dit immers self aan die Filippense (4:6-8 – gee bekommernisse vir God; fokus op die goeie).  En ‘n mens kan hierdie ywer met dieselfde woorde uitdruk: bekommerd en besorgd.  Dit is immers wat dit beteken om jou met passie te beywer vir iets – Goddelike bekommernisse en besorgdhede.

     

Tags: Korintiërs

Trackback from your site.