Johannes 11:1–54 – Ek is die opstanding en die lewe

RUS

• Ek het behoefte aan tot rus kom in my gemoed en bring my begeertes na die Here sodat Hy vrede in my hart en gedagtes kan bring.

HOOR

• Ek lees hierdie pragtige Skrifgedeelte, terwyl ek self ook nadink oor die verlies van my pa die afgelope naweek.  Die volgende aspekte in die verhaal van Lasarus tref my:

11:1-16: Jesus ontvang berig dat Lasarus, broer van sy goeie vriende, Maria (die een wat Jesus se voete gesalf het, soos ons verder aan sal hoor in hoofstuk 12 – dit is waarskynlik nie dieselfde persoon as die vrou in Luk. 7:37–38 nie) en Marta, siek is, vriende vir wie Hy liefgehad het.  Let op dat sy heel eerste reaksie eintlik die uitkoms van die verhaal antisipeer: hierdie siekte sal nie op die dood uitloop nie, maar God se wonderbaarlike mag openbaar (vers 4).

Daarom vertoef Jesus nog twee dae voordat Hy en sy dissipels na Betanië, die dorpie net langs Jerusalem, vertrek.  Nie omdat Hy traag was nie, maar omdat Hy oortuig was van God se mag, en dit tot versterking van die dissipels se geloof wou ten toon stel (vers 15).

Maar as Hy uiteindelik tog die pad vat na Betanië toe, dan kom ’n mens agter dat die dissipels glad nie lus is vir die reis nie.  Hulle is intens bewus van die feit dat die spanning tussen Jesus en die Joodse leiers van Jerusalem teen hierdie tyd al breekpunt bereik het.  ’n Paar dae terug wou die Jode Jesus in Jerusalem stenig (Joh 9 – vers 8).  En dié dat hulle oorkant die Jordaan gaan vertoef het, die plek waar Johannes die Doper gedoop het.

Tomas veral is baie moedeloos met dié terugreis – en is nie lus om weer deel van die konflik situasie te raak nie.  Betanië was net te naby aan Jerusalem vir sy gevoel.

11:17-32: Let op dat Marta hier die voortou neem in die gesprek met Jesus en dat sy haar onverskrokke geloof in Jesus bely.  Selfs al is Lasarus dood, sal God vir Jesus alles gee wat Hy vra.  Jesus lei haar dieper in haar eie belydenis van die opstanding in, en help haar (en ons) verstaan dat die opstanding nie net iets vir die einde van die tyd is nie.  Om Jesus te ken, is alreeds om ’n geestelike herlewing, ’n geestelike opstanding te beleef, want Hy is die opstanding en die lewe.

En dit is ’n ongelooflike belangrike belydenis, want dit beteken dat die dood geen mag oor ons het nie, al sterf ons ook – vir my ’n groot troos as ek aan my pa se onlangse dood dink.

Let op hoe sy nou haar suster Maria gaan haal, en Jesus die Leermeester noem – sy het so pas haar eie aan-die-voete-van-Jesus sessie belewe (soos Maria in Luk 10:39).  Maria tree nie regtig in gesprek met Jesus soos Marta nie, maar spreek net haar gedwarsboomde verwagting uit – as Jesus daar was, sou Lasarus nie gesterf het nie.

11:33-44: Jesus het ongelooflike deernis met haar en die hele situasie – om God se wonderbaarlike mag te sien, het hier ingesluit dat die familie die pyn van die dood moes deurworstel, voordat Lasarus uit die dood opgewek is.  Daarom huil Hy en begin die proses om by die graf te kom, en die klip weggerol te kry, al waarsku Marta Hom dat die lyk al ruik.

Hy herinner haar aan die lering wat Hy so pas vir haar gegee het – wat ook aanpas by wat Hy reg aan die begin van die verhaal al gesê het – God se mag gaan geopenbaar word.  En roep dan vir Lasarus uit die graf uit en wek hom op.  Hiermee skep Hy natuurlik ook die verwagting van Sy eie opwekking uit die dood wat later in die verhaal aan die beurt kom.

Hy huil dus ook nie net omdat Hy met hulle meegevoel het nie.  Jan du Rand sê Jesus se hartseer strek verder as net ’n meelewing met Lasarus se dood.  Jesus staan voor die dood as manifestasie van die mag van die Bose en weldra moet Hy met sy eie lewe die hoogste offer betaal om juis die mag van die lig te laat seëvier oor die Bose.

Jesus huil dus ook oor sy eie naderende dood.  Hy weet Hy kan en gaan Lasarus opwek.  Hy weet Hy self gaan opgewek word uit die dood.  Maar Hy sal eers self die pyn van die dood moet ervaar. Hy kan dit nie systap nie.

En daar is waarskynlik nog ’n rede.  Hy weet ook dat Hy Lasarus kan en gaan opwek, maar dat dit nie vir ewig kon wees nie, ten minste nie toe nie.  Die dood sou eers volledig oorwin word met sy eie dood en opstanding en finaal met die wederkoms wanneer dit ook vir alle gelowiges ’n werklikheid sal word.

Lasarus sou dus weer sterf, en eers aan die einde van die tyd die finale opwekking beleef.  Trouens, ons lees na sy opwekking, dat die Jode besluit om hom dood te maak (12:10), omdat daar so baie oor sy opwekking gesels is, en dit so baie mense in Jesus laat glo het.  Jesus weet dit, en Hy huil oor die verydeling en die verganklikheid, en weet dat Sy wonderwerk dit nie kan uitwis nie … nie toe nie.

Sy opwekking sou dus net ’n teken wees van God se mag, ’n teken wat wel wonderlik goed sou wees, maar Lasarus nie van alle smart en pyn kon bewaar nie, ook nie dié wat die Jode vir hom hierna beplan nie.

11:45-54: Die wonderteken, die laaste in die reeks van sewe, bring nog eens baie Jode tot geloof in Hom. Maar soos die patroon in Johannes se evangelie is, sommige kan dit net nie meer hou nie, en die teenstand teen Hom begin ’n amptelike karakter kry, met die Joodse Raad wat bymekaar kom om Sy gewildheid te bespreek en planne daarteen te beraam.

Dit lei tot ’n onwetende profesie deur die hoëpriester: dit is voordelig dat een man sterwe, eerder as ’n hele volk.  Daar was ’n groot bekommernis dat Jesus se groeiende bekendheid die Jode in onguns by die Romeine sou bring, en daarom die besluit om Hom stil te maak, deur Hom dood te maak.

Jesus onttrek Hom dan aan die konflik na Efraim in die woestyn, totdat Hy gereed was om die pad na Jerusalem te neem vir laaste Paasfees en sy lydenspad aan die kruis.

LEEF

• Hoofstuk 11 is vir my ’n besondere kykie in die openbaring van die wese van God.  Johannes kyk hier nie vanuit die hoogtepunte van die lewe na God nie, maar vanuit die laagtepunte, vanuit die hartseer van ’n Marta en Maria oor hulle broer Lasarus se dood.  En sê, God gee om.  Dit is ’n geweldige troos, veral ook omdat Jesus sê dat ’n verhouding met Hom is die opstanding en is die lewe.
• Ek bely my geloof in Jesus as die opstanding en die lewe.

Wat kan ons van God verwag?

’n Laaste paar gedagtes: Wat kan ons van God verwag na aanleiding van dié gedeelte?

Hier is vier aspekte wat ek onlangs in ’n preek hieroor beklemtoon het:

1.  Dat Hy ons in ons geloof sal bevestig en versterk. Daar is ’n tipe geloof wat nodig is vir ons waar ’n mens vashou sonder dat jy sien.  Hebreërs 11 praat van mense wat gekry het waarop hulle hul geloof gerig het – en dit is fantasties.  EN hy praat van mense wat nie gekry het waarop hulle hul geloof gerig het nie – en dit is ook fantasties.  Albei dié groepe gelowiges word geprys en as helde van die geloof vereer. Hoekom?  Nogtans sal ek jubel … sê Habakuk.  Dit is hoe God lief het, nogtans sal Ek jubel oor jou, al is jy van klei aan mekaar gesit.  Dit is hoe ons God lief het, al is ons wie ons is, en al gebeur wat ook al.  Dit is ’n keuse wat gemaak word, al gaan alles verkeerd.  Dit is die tipe geloof van ’n Daniël in die oond van vuur – my God kan my uit hierdie oond red, selfs al sou Hy nie, sal ek steeds aan Hom bly vasklou.  Hoekom?  Want Hy is die moeite werd om te vertrou.

2.  Dat Hy saam met ons huil. Ek weet nie hoe dit jou raak nie, maar dit is vir my miskien die grootste troos, dat Jesus nie onaangeraak is deur die dinge wat my seermaak of my hartseer maak nie.  Wanneer ek op my tande wil kners oor dinge wat verkeerd is, as ek uiters gefrustreerd raak met dinge wat nie reg uitwerk nie, as ek moedeloos raak oor my beste bedoelings en pogings nie goed genoeg is nie, as ek my hare uit my kop wil trek, as ek self nie regkry wat ek so hard probeer doen nie, wanneer ek wil veg met ander of wanneer ek wil vlug van myself – dan is Hy daar en wéét Hy wat ek voel en wat ek dink en hóé dit voel en hóé dit ’n mens raak.  En dit is eintlik al genoeg – dit is asof my binneste tot rus kom as ek weet dat Hy weet.

3.  Dat Hy vir ons wonders kan doen. God dank!  Hy doen vandag nog wonders!  Maar onthou, dit is nie voor die voet nie.  Dit is sodat sy mag en sy heerlikheid in hierdie wêreld onderstreep kan word. Daarom dat ons nie kan voorskryf nie, en nie kan verwyt nie.  Maar kan vra … en kan weet sy vrede sal ons harte en sinne bewaar in Christus Jesus soos Filippense 4 vir ons sê.  Dit moet ons nie angstig maak nie – ons mag vra … maar ook nie arrogant maak nie – God antwoord soos Hy wil.

4.  Dat Hy vir ons lewe gee. Dit is die hele idee van ’n Goeie Herder, Een wat weet wat sy skape nodig het EN daarin voorsien.  Ek het gekom dat julle die lewe sal hê en dit in oorvloed (10:10).  En dit is so wonderlik, as ek Filippense 4 weer kan intrek hier: dink aan alles wat waar is, alles wat edel is, alles wat reg is, alles wat rein is, alles wat mooi is, alles wat prysenswaardig is, watter deug of lofwaardige saak daar ook mag wees – bring dit voor die Here en vra vir die oorvloed van lewe wat Hy belowe.  En Hy sal dit gee op maniere wat jou verstand te bowe sal gaan.