Deuteronomium 20 – Die Here soek vreeslose voetsoldate wat die oorlog met ‘n vredesaanbod begin

Moses het reeds vroeër in hierdie tweede preek van hom die Here se oorlogsbeleid aangeraak (Deut. 7; vgl. Eks. 15).  Hy sal ook nog vier keer perspektiewe byvoeg (oor huwelike met krygsgevange vroue – Deut. 21:10-14; oor reinheid in die kamp – Deut. 23:9-14; oor pasgetroude mans wat ‘n jaar van oorlog vrygestel is – Deut. 24:5; oor die uitwissing van die Amalekiete – Deut. 25:17:19).

Hier preek hy verder oor die Here se oorlogsbeleid in terme van hulle vreeslose ingesteldheid (Deut. 20:1-4), vrystelling van gepreokkupeerdes van hul oorlogsverpligtings (Deut. 20:5-9), die vredesaanbod wat die vernietiging van die stede en hulle mense voorafgaan (Deut. 20:10-18) en selfs die beskerming van die ekologie van vrugtebome in die proses (Deut. 20:19-20).  Die oorlog is teen die mense, nie teen die bome nie!

Die Here gebruik vreeslose voetsoldate – Deut. 20:1-4

Die Here soek vreeslose voetsoldate wat op Hom vertrou, en nie afgeskrik word deur getalle of superieure wapens of vervoermiddels nie.  Die (hoë)priester moet hulle daarin begelei, nie net in terme van hulle vertroue op God nie, maar ook op grond van hulle verlede: “Die Here jou God wat jou uit Egipte laat trek het, is by jou.”  Dit is Hy wat hulle die oorwinning laat behaal.

Die Here stel gepreokkupeerdes vry van die oorlogsverpligting – Deut. 20:5-9

Moses volg dié oproep op deur gepreokkupeerdes vry te stel van oorlogsverpligtings.  Vier gevalle word genoem: as jy ‘n huis gebou het, as jy ‘n wingerd geplant het, as jy verloof geraak het, en as jy bang is.  As jou gedagtes nie by die oorlog is nie, of as jy bang is, sal jy die ander in die steek laat.  Eers ná die suiwering van die weerbares, is die leiers aangewys wat hulle in die oorlog moet aanvoer (vgl. Rigt. 6 waar Gideon ‘n soortgelyke proses volg).

 ‘n Vredesaanbod gaan die uitwissing vooraf – Deut. 20:10-18

Dit kan vir jou ‘n verrassing wees om agter te kom dat die eerste aksie teenoor ‘n stad ‘n vredesaanbod was.  Uiteraard het die aanvaarding van dié aanbod beteken dat die mense dwangarbeiders sou word, maar hulle sou die lewe kon behou met moontlikhede om uiteindelik die geloof en God van Israel te omarm.

Die stede in Kanaän moes met die banvloek getref word, weens die gevaar van afvalligheid en as uitvoering van die straf van die Here vir hulle goddeloosheid (Deut. 9:4).  Van dié stede wat baie ver van hulle af was, is net die mans om die lewe gebring. Die res was hulle buit.

Vrugtebome mag nie vernietig word nie – Deut. 20:19-20

Die beleid was nie ‘n verskroeide aarde beleid nie.  Vrugtebome moes beskerm word.  Die oorlog is na alles gemik teen die mense nie teen die bome nie!  Die ander bome kon wel vir beleëringswerke gebruik word.

In die NT word daar natuurlik ook oorlog gepraat, maar meesal in ‘n geestelike sin (2 Kor. 10; Ef. 6; Kol. 2), hoewel Openbaring wel weer van oorlog in ‘n apokaliptiese sin praat.

Ek verwys jou ook weer na my Ekskursie – geweld in die OT waar ek oor die ongemaklike kante van God se betrokkenheid by geweld praat.  Ek gee daar vier perspektiewe wat  gesamentlik vir jou helderheid daaroor kan bring: God se soewereiniteit (Jes. 55:9; Rom. 9:14-24); God se regverdige straf vir sonde (Eks. 34:6 vv.; Num. 1418-19; Rom. 12:19); God se inspan van geweld vir ‘n goeie doel of groter voordeel (Num. 14:44-45; Rom. 8:18:30); die idee van die progressiewe openbaring waar God aansluit by sy mense se kapasiteit en gereedheid om sy openbaring te kan ontvang.  Met die verloop van die heilsgeskiedenis kon God al hoe meer van sy wil en wese openbaar, totdat die tyd ryp was en Hy sy Seun in sy volheid aan die mensdom kon bekendstel.