Deuteronomium 26 – Geloofsbelydenis, gebed en gehoorsaamheid
https://truthinmotion.wordpress.com /2013/06/20/word50/
Moses voltooi sy perspektiewe op ‘n gesonde geloofsgemeenskap (hfst. 19-26) wat deur respek vir die lewe en gehoorsaamheid aan die grense wat God stel, gekenmerk word. Hy gee aandag aan die geloofsbelydenis wat hulle by die insameling van hulle oeste (Pinksterfees – vgl. Deut. 16 vir ‘n bespreking) moet herinner aan God se verlossing uit Egipte en hulle vestiging in die beloofde land (Deut. 26:1-11). Hy beklemtoon die tiendes wat elke derde jaar direk vir die Leviete, vreemdelinge, vaderloses en weduwees bedoel was. God seën Israel immers om tot ‘n seën vir ander te wees, ‘n seën waarvoor hulle dan ook bid (Deut. 26:12-15). Hy roep die geloofsgemeenskap op om aan God alleen gehoorsaam te wees met hulle hele hart en siel, soos Hy inderdaad Homself aan hulle verbind het. Aan hierdie wedersydse verklaring van liefde en trou sal Moses dan die seën en strawwe van die verbond verbind (Deut. 27-28) waarmee hy sy tweede preek (hfst. 4-28) sal afsluit.
Israel se geloofsbelydenis by die Pinksterfees – Deut. 26:1-11
Die geloofsbelydenis van Israel by die insameling van hulle oeste (Pinksterfees – vgl. Deut. 16) was ‘n fundamentele begronding van nie net hulle geloof in die God van die verlossing uit Egipte nie, maar ook hulle geloof in die God wat hulle gevestig het in die beloofde land. Daarom word dit só sterk beklemtoon as ‘n eerste opdrag ná die Intog en Vestiging in die land. Dit bestaan uit twee dele:
- ‘n Persoonlike verklaring van tuiskoms: “Ek verklaar vandag voor die Here u God dat ek gekom het in die land wat die Here met ’n eed aan ons voorvaders beloof het om aan ons te gee.” Let op die verklaring van solidariteit op grond van die feit dat God sy belofte nagekom het.
- ‘n Persoonlike verbintenis aan God: “My vader was ’n Arameër wat van plek tot plek getrek het. Hy het na Egipte toe gegaan en met min mense daar as vreemdeling gaan woon. Daar het hy ’n groot, sterk en talryke nasie geword. Die Egiptenaars het ons sleg behandel. Hulle het ons verdruk en ons harde werk laat doen. Ons het na die Here die God van ons voorvaders om hulp geroep, en Hy het ons gehoor. Hy het ons ellende en ons swaarkry raakgesien en gesien hoe ons verdruk word. Die Here het ons uit Egipte laat wegtrek deur magtige dade, kragtige groot dade wat vrees ingeboesem het, tekens en wonders. Hy het ons in hierdie plek gebring en hierdie land aan ons gegee, ’n land wat oorloop van melk en heuning. Dit is die rede waarom ek nou die eerste opbrengs van die land wat deur die Here aan my gegee is, gebring het.” Let op hoe vier fases van die hele geskiedenis van die volk in herinnering geroep word:
- die Roeping en sluiting van die verbond met die voorvaders Abraham, Isak en Jakob;
- die Vreemdelingskap van hulle verblyf en verdrukking in Egipte;
- die Uittog uit Egipte en die trek deur die woestyn weens God se wonderwerke;
- die Intog in die beloofde land wat God se getrouheid bevestig het.
Die Pinksterfees was daarom ‘n fees van dankbaarheid en vrolikheid waarby almal ingesluit is en hulle geloofsverbintenis aan die Here en sy verbond met hulle en hulle voorouers herbevestig is.
Die tiendes elke derde jaar vir Leviete, vreemdelinge, vaderloses en weduwees – Deut. 26:12-15
Moses beklemtoon ‘n tweede opdrag wat ná die Intog en Vestiging nagekom moes word, die gee van tiendes wat elke derde jaar direk vir die Leviete, vreemdelinge, vaderloses en weduwees bedoel was. Die beginsel hieragter is dat God Israel immers geseën het om tot ‘n seën vir ander te wees. Dit sou verwerklik word deur die deel van die oorvloed wat die Here vir hulle gegee het in die beloofde land.
Dit bestaan eweneens uit twee dele:
- ‘n Persoonlike verklaring van gehoorsaamheid: “Ek het die gewyde deel uit my huis uit weggeneem en aan die Leviet, die vreemdeling, die weeskind en die weduwee gegee soos U my beveel het in al u gebooie. Ek het nie een van u gebooie oortree nie. Ek het hulle nie vergeet nie. Ek het nie van die tiende geëet terwyl ek gerou het nie. Ek het dit nie uit my huis uit weggeneem terwyl ek onrein was nie. Ek het nie daarvan aan ’n dooie afgod geoffer nie. Ek het na U geluister, Here my God, en ek het alles gedoen wat U my beveel het.” Let op die klem op persoonlike nougesette gehoorsaamheid, reinheid, en ‘n afsku aan afgode, selfs in tye van rousmart.
- ‘n Gebed om God se seën: “Kyk tog af, Here, uit u heilige woonplek, uit die hemel, en seën u volk Israel en die land wat U aan ons gegee het soos U aan ons voorvaders met ’n eed beloof het, ’n land wat oorloop van melk en heuning.” Let op dat daar beide vir die volk as vir die land (landbougrond) gebid word.
Wedersydse verklaring van liefde en trou – Deut. 26:16-19
Moses roep laastens die geloofsgemeenskap op om aan God alleen gehoorsaam te wees met hulle hele hart en siel, soos Hy inderdaad Homself aan hulle verbind het. Hulle verklaring dat hulle aan God gehoorsaam sal wees, is ‘n antwoord op God se verklaring dat Hy hulle aan Hom heilig as sy eiendomsvolk en dat Hy hulle sal seën met oorvloedige lof, roem en eer.
Aan hierdie wedersydse verklaring van liefde en trou sal Moses hierna die seën en strawwe van die verbond verbind in die volgende twee hoofstukke waarmee hy sy tweede preek sal afsluit.
View all posts in this series
- Inleiding
- Begronding van die boodskap van die NT
- Hoe om Deuteronomium te lees
- Deuteronomium 1 – Vertroue in en gehoorsaamheid aan die Here is onverhandelbaar
- Deuteronomium 2 – God gee die land vir sy volk soos Hy eeue lank al vir ander nasies doen
- Deuteronomium 3 – Suksesse en ooreenkomste uit die verlede gee moed in die hede
- Deuteronomium 4:1-43 – Moet niks byvoeg of wegvat van God se wet nie; gehoorsaam Hom
- Deuteronomium 4:44-5:33 – Julle moet hierdie wet leer, gehoorsaam en daarvolgens lewe
- Deuteronomium 6 – Die liefde vir die Here bepaal jou hele lewe
- Deuteronomium 7 – Die liefde van die Here stel jou in staat om gehoorsaam te wees
- Deuteronomium 8 – Die Here leer die volk afhanklikheid en dankbaarheid
- Deuteronomium 9 – Moenie hardnekkig of verwaand raak nie
- Deuteronomium 10 – Gehoorsaam die Here, want Hy is jou God
- Deuteronomium 11 – Gehoorsaamheid bring seën; ongehoorsaamheid bring straf
- Deuteronomium 12 – Aanbid alleen die Here op die plek wat Hy uitkies en volgens sy voorskrifte
- Deuteronomium 13 – Moenie ander gode dien agter ander mense aan nie
- Deuteronomium 14 – Julle identiteit as Godsvolk moet in alle fasette van die lewe wys
- Deuteronomium 15 – Julle vrygewigheid sal in die afskryf van skuld en die vrylating van slawe sigbaar word
- Deuteronomium 16:1-17 – Drie feeste vier hulle identiteit: Paasfees, Pinksterfees, en Huttefees
- Deuteronomium 16:18-17:20 – Regters en konings moet nougeset volgens die wet regeer
- Deuteronomium 18 – Die priesters kry alles wat die Here toekom en die profete raak God se woordvoerders
- Deuteronomium 19 – Eerbied vir die lewe, grenslyne en waaragtige getuienis word beveel
- Deuteronomium 20 – Die Here soek vreeslose voetsoldate wat die oorlog met ‘n vredesaanbod begin
- Deuteronomium 21 – Respek vir die lewe rig selfs die wyse waarop die doodstraf toegepas word
- Deuteronomium 22 – Respek vir die grense van God vir die lewe en die huwelik
- Deuteronomium 23 – Om vlekloos en blaamloos voor God te lewe
- Deuteronomium 24:1-25:4 – Egskeiding, hertrou en praktiese naasteliefde
- Deuteronomium 25:5-19 – Die leviraatshuwelik en ‘n oproep tot regverdigheid en billikheid
- Deuteronomium 26 – Geloofsbelydenis, gebed en gehoorsaamheid
- Deuteronomium 27 – Gehoorsaamheid word van die leiers, priesters en die hele volk gevra
- Deuteronomium 28 – Die omvattende seëninge en strawwe van die verbond
- Deuteronomium 29 – Kom die woorde van die verbond na en voer dit uit
- Deuteronomium 30 – Kies die lewe en wat goed is, nie die dood en wat sleg is nie
- Deuteronomium 31:1-29 – Josua word as leier aangewys en die wetboek afgesluit as gesaghebbende woord van God
- Deuteronomium 31:30-32:52 – Moses se loflied op die karakter van God
- Deuteronomium 33 – Moses se finale seënbede
- Deuteronomium 34 – Moses sterf as iemand wat die Here persoonlik geken het
Tags: Deuteronomium
Trackback from your site.
Koot
| #
Baie dankie vir hierdie uitleg. Die manier waarop u dit doen breek nie net nuwe betekenisse oop nie maar wys ook duidelik ooreenkomste en verskille.
Chris van Wyk
| #
Dit bly vir my net ‘n plesier en ‘n voorreg om met die uitleg van die Bybel besig te wees. Elke nuwe vraag wat ek kry, maak vir my self nuwe betekenisse oop.
Jan Louw
| #
Dankie vir ‘n deeglike stuk werk Chris!
Chris van Wyk
| #
Hi Audrey. Die Dordtse Leerreëls – ek plaas dit Saterdag – beklemtoon die volgende: “2.1.5 Verder is dit die belofte van die evangelie dat elkeen wat in die gekruisigde Christus glo, nie verlore sal gaan nie, maar die ewige lewe sal hê. Hierdie belofte moet aan alle volke en mense, aan wie God na sy welbehae die evangelie stuur, sonder enige onderskeid verkondig en bekend gestel word, met die eis tot bekering en geloof.” Talle en talle tekste in die Bybel verseker ons dat as jy in Jesus Christus glo, is jy gered, is jy uitverkies, en het jy die ewige lewe as ‘n geskenk van God ontvang – Joh 1:12; 3:36; 10:28; Rom 10:9-13; 1 Joh 5:10-13. Dit vra van ons doodgewoon om die Here met ons hele hart te aanbid, omdat Hy ons dié groot gawe gegee het, en in bekering en geloof te leef. En Hom te vertrou dat Hy ons sal bewaar om te kan volhard tot die einde toe. Ons sekerheid lê in Hom.
Audrey
| #
Hallo ds. Chris, die hele uitverkiesing spook al heelweek by my, ek het in n baie Geestelike huis en famielie groot geraak en dit voel as groot mens, raak die bybel moeiliker al leer mens elke dag en dit maak verskriklik bang, doen ek God se wil? Lewe ek reg? Maar nie te min, die skrifte van die week het my so laat wonder of ek gekies gaan word, en of my lewe waarlik reg gelewe word, Maandag se skrif het my so hard geslaan dat ek nie eens woorde gehad het nie, die woord sê moet nie onsteld wees nie, maar ek weet nie wat dit vir my beteken nie, die troos is meer dat ek nogsteeds moet glo, vertrou, lief hê en goed doe en so ook God prys, en dat ek glo dat ek verlos sal word. Maar dit laat mens nogsteeds wonder of ons altyd reg doen en God se wil, en vir die eerste keer in my lewe laat dit my verskriklik bang.
Chris van Wyk
| #
Ja, dit is tragies en hartseer. Genadetyd het sy perke waar mense hulle teen God verset. Gelukkig was daar ook hier ‘n Daniël wat die Here op sy beloftes geneem het, die Here om vervulling gevra het, en het ‘n nuwe genadetyd aangebreek vir Juda. Só was dit reg deur die eeue. Met Jesus. Met die Gees. Met die kerk. En al gaan die streep vir hierdie wêreld wel eendag getrek word, en sal die ongelowiges die vuur van die tweede dood moet trotseer, sal die finale genadetyd wat deur die nuwe hemel en nuwe aarde aanbreek vir ewig hou! En in Jesus het ons deel daaraan. Watter vreugde!
Elna
| #
Wat `n tragiese verhaal is dit nie in Konings nie ! My hart is skoon seer saam met die Here sin! Is daar nie maar altyd parralelle in ons lewe nie?
Dankie vir die bybelskool Chris.
Voorspoed vir jou!
Elna
Jan Louw
| #
Waardevolle werk hierdie oor die wet Chris. Dankie daarvoor.
Chris van Wyk
| #
Hi Gerhard. Ek het ‘n langer artikel geskryf wat jy ook kan lees daaroor. Die antwoord op jou vraag is die volgende:
Die woord vir wet (nomos) kom 32 keer voor in Paulus se brief aan die Galasiërs. Dit wys hoe ‘n belangrike konsep dit vir hom was. In al die verwysings na die wet bedoel Paulus die hele wet – die Tora, die Pentateug, die eerste vyf boeke van die Bybel. Daarom praat hy ook van die “boek van die wet” (Gal 3:10), en die “hele wet” (Gal 5:3,14).
Chris van Wyk
| #
Hi Haidi. Ek het kortliks daaroor geskryf in Levitikus 16 – Die Groot Versoendag bring versoening met God en reiniging van die sonde. Hier is ‘n bietjie meer:
Levitikus 16 beskryf die versoening en reiniging van die volk aan die hand van drie seremonies. In die eerste seremonie is ‘n bul as sondeoffer en ‘n ram as brandoffer vir die hoëpriester en al die priesters as versoening geslag. In die tweede seremonie is twee bokramme as sondeoffer gebruik – die een is geslag, die ander weggejaag – wat versoening gedoen het vir al die sondes van die Israeliete en ook reiniging gebring het deurdat die sonde simbolies weggejaaag is. In ‘n derde en laaste seremonie is ‘n skaapram as brandoffer gebring wat die versoening voltooi het vir die hele volk in die teenwoordigheid van die Here.
In die tweede seremonie is die twee bokramme as volg hanteer:
1. Die een bokram is geloot om geoffer te word “vir die Here” en die bloed ook agter die voorhangsel ingeneem as teken van versoening.
2. Die ander bokram is geloot “vir Asasel”, maar moes bly lewe en is die woestyn ingejaag as teken van die reiniging en afstanddoening van die sonde: “So sal die bok al hulle sonde met hom saamdra na ‘n onherbergsame streek toe en daar in die woestyn moet hy agtergelaat word.” Die sonde is dus simbolies weggejaag en afgelê.
Die naam Asasel beteken “bok wat weggaan” wat waarskynlik sinspeel op die naam van ‘n vername bose gees, soos dit in die Intertestamentêre literatuur (bv. 1 Henog 8:1; 9:6; 10:4-8; 13:1-3 – lees dit hier) en die Talmoed beskryf word. Asasel was daarvolgens die leier van die “seuns van God” wat in Genesis 6:1-4 gesondig het.
Hierdie handeling met Asasel het die betekenis gedra dat daar van die sonde afstand gedoen is, dat dit teruggegee is aan die bron daarvan en dat die Israeliete daarmee van die bose se invloed gereinig is.
Die uitspraak in Spreuke 28:13 verwys waarskynlik na die geestelike betekenis daarvan: “Hy wat sy oortredinge bedek, sal nie voorspoedig wees nie; maar hy wat dit bely en laat staan, sal barmhartigheid vind.”
Paulus se uitspraak in 2 Timoteus 2:19 kan ook hiermeer verbind word: “Die Here ken die wat syne is; en: Laat elkeen wat die Naam van Christus noem, afstand doen van die ongeregtigheid.”