Josua 11:1-15 – Josua vee die grootste deel van Kanaän plat

Die veldtog teen die noordelike koalisie van konings is bykans ‘n spieëlbeeld van die suidelike koalisie veldtog. Koning Jabin van Hasor, die belangrikste leier in Kanaän, het gehoor van die oorwinnings wat Josua in die middel en suide van Kanaän oor die konings en hulle stede behaal het. Hasor was ‘n prominente vestingstad sestien kilometer noord van die See van Galilea en het aan ’n belangrike handel- en verbindingsroete gelê.

Jabin het vanuit sy leiersposisie ‘n koalisie gesluit met ‘n aantal konings in die noorde: koning Jobab van Madon, die onbekende konings van Simron en Aksaf, en die konings in die noordelike Bergland.

Dit lei egter tot ‘n vereniging met konings uit ander dele van die land vir ‘n volskaalse aanval teen Israel. Trouens, al die nasies – waarvan die Here vroeër al genoem het dat Hy hulle land vir Israel gee – trek teen Israel op.

Al die konings in die Jordaanvallei suid van Gennesaret, die konings in die Laeveld en die konings op die bergrug van Dor in die weste sluit daarom by Jabin-hulle aan, sowel as die konings van die Kanaäniete in die ooste en die weste, die konings van die Amoriete, Hetiete, Feresiete, Jebusiete in die Bergland en die Hewiete onderkant Hermon in die Mispegebied.

Hulle het almal gekom met hulle leërs: “’n groot menigte, so baie soos die sand van die see.” Hierdie Kanaäniete was goed voorberei vir die oorlog met hulle baie perde en strydwaens. Hulle hele leërmag is ontplooi by die Meromwaters, waarskynlik die Hule meer in die noorde van Israel, ‘n groot varswater meer.

As ‘n mens dié groot leërskare met gewone oë aanskou, lyk dit na ‘n oormag van enorme proporsies. Maar in die oë van die Here is selfs die grootste mag op aarde van geen belang nie. Hy is soewerein en die Almagtige. Daarom sê Hy vir Josua: “Moenie vir hulle bang wees nie. Môre dié tyd gee Ek hulle oor aan Israel, dan sneuwel hulle almal.”

Die oorwinning oor selfs die grootste oormag lê in die Here se besluit. As Hy hulle oorgee aan sy volk, maak die relatiewe grootte van die onderskeie leërmagte glad nie saak nie. Hy doen dit selfs net soos die vorige keer op een dag, sonder dat dit nodig is vir ‘n son- en maanstilstand!

Die Here gee ook die opdrag dat hulle die perde se hakskeensenings afsny en die strydwaens verbrand. Aan die een kant was dit om die stryd op dieselfde vlak – te voet – te kan voer. Aan die ander kant was dit ook om duidelik te kommunikeer dat die oorwinning by die Here en sy besluit lê, nie by die instrumente wat die konings tot hulle beskikking gehad het nie.

Israel moes nooit op hulle eie mag staatmaak nie, maar op die Here, een van die groot oordele wat uiteindelik oor Salomo se lewe gevel word. Lees gerus wat ek oor hom skrywe in 1 Konings 10-11 – Die Here is lief vir Salomo, maar hy is lief vir perde en vroue.

Weereens maak die spoed van ‘n Josua ‘n verskil in die oorlog, want hulle het met al die weerbare manskappe van Israel die vyand skielik oorval by die Meromwaters. Maar dit bly die Here wat die deurslag gee. Daarom kon hulle die hele leërmag van hierdie Kanaänitiese koalisie verslaan, want Hy het hulle in die mag van Israel oorgegee.

Josua het geweet dat hulle nie tevrede kon wees net met die aanvanklike oorwinning nie, maar het daarom die vyand agtervolg tot by Groot-Sidon, Misrefot-Majim en die Mispelaagte in die ooste – al langs die grense van Galilea – en hulle heeltemal uitgeroei. Nie een het vrygekom nie.

Daarna het Josua nog twee deurslaggewende veldtogte geloods. Hy het eerstens die bron van die oorlog teen hulle, die een wat hierdie koalisie gevorm het – koning Jabin van Hasor – met die aarde platgevee deur die stad in te neem en sy koning dood te maak saam met sy mense. Die stad is afgebrand.

Die stad Hasor is wel later herbou en het weer vir ‘n tyd ‘n prominente rol gespeel in Kanaän. Ons lees in Rigters 4 dat die mense van Hasor Israel vir 20 jaar verdruk het totdat Debora en Barak deur die Here geroep is om Israel te verlos. Die vrou Jael het in dié oorlog die aanvoerder van die leër, Sisera, van die koning van Hasor vermoor met ‘n tentpen deur die kop, ‘n stukkie ironie. Hierdie koning het ook die naam Jabin gehad wat ons laat vermoed dat Jabin eerder ‘n titel van die koning van Hasor was as wat dit ‘n eienaam was.

Josua het tweedens ook al die stede van die ander konings ingeneem en hulle uitgeroei. Die skrywer verbind dit aan sy gehoorsaamheid aan Moses, die dienaar van die Here, se opdragte. Niks wat die Here vir Moses beveel het, sê die skrywer, is nagelaat nie.

Maar in Josua 13 sal ons lees dat daar groot dele van die land oorgebly het wat nog ingeneem moes word. Die eerste “platvee”-veldtogte was geslaagd, maar die tweede “skoonmaak”-veldtogte sou ‘n hele paar geslagte van Israel besig hou.