1 Konings 10-11 – Die Here is lief vir Salomo, maar hy is lief vir perde en vroue

Salomo was regtig ’n besondere koning.  Nie net kom die koningin van Skeba ondersoek instel na sy vermoëns nie, maar ook ander konings: “Die hele wêreld het probeer om hom te sien te kry en die wysheid wat God hom gegee het, aan te hoor.”  Skeba hou moontlik verband met Dedan, ’n Noord-Arabiese nomadestam (vgl. Gen. 25:1–3). Die koningin het dus uit die suide gekom.

Die moeilike vrae wat sy aan hom stel was heel moontlik raaisels, ’n gewilde tydverdryf in die Midde-Ooste.  Let veral op hoe die koningin van Skeba Salomo nie net loof vir sy wysheid en die prag en praal van sy koningskap nie, maar ook spesifiek vir God loof wat soveel liefde aan hom bewys het.  Hoe mooi sê sy dit nie: “Dit is omdat die Here Israel vir altyd liefhet dat Hy u as koning oor hulle aangestel het om die orde en reg te handhaaf.” (10:9).

Hoe ironies dat die skrywer in hoofstuk 11 vir ons vertel dat Salomo baie lief was vir uitlandse vroue.  En dit is dié vroue wat hom verlei het – veral in sy ouderdom (middel-vyftigs!) – om ander gode te dien, sodat hy God nie meer met dieselfde toewyding gedien het soos Dawid nie.  Salomo beantwoord God se liefde met ’n liefde vir ander gode wat lei tot die skeuring van sy ryk.  Hy het selfs ’n hoogte gebou op die berg teenoor Jerusalem wat in direkte konflik met die tempeldiens gekom het.

Terloops, dit wil lyk asof die farao se dogter met minder argwaan bejeën word as die vroue uit van die nasies waarmee Israel veral in sy beginjare baie konflik gehad het.  Die Egiptiese gode was ook nooit so geredelik aanvaarbaar vir die Israeliete as van die ander Kanaänitiese gode van die omringende nasies nie.  Milkom en Kemos was spesifiek baie afskuwelike gode vir die Here, veral weens die kinderoffers wat met hulle godsdiens saamgegaan het.

Daarby het Salomo ’n groot klomp perde aangehou wat saam met sy liefde vir vroue (die byvroue was gewoonlik slavinne) ’n duidelike oortreding was van die voorskrifte vir konings wat ons vind in Deut 17:16-17.  Die ideaal was dat ’n koning nie te veel perde of te veel vrouens moes hê nie, want anders sou hy weens die perde sy vertroue eerder op sy militêre mag as op die Here plaas, en weens die vroue verlei word om ontrou te wees aan die Here.

Dit is ook ironies dat die eerste persoon wat die Here kies om in opstand te kom en die proses te begin om die ryk in twee te laat skeur, ’n Edomiet was, Hadad, ’n afstammeling van Esau, tweelingbroer van Jakob, die stamvader van Israel (vgl Gen 36:39 – Hadar = waarskynlik Hadad, hierdie Hadad se oupa).  Uiteindelik is dit Jerobeam, ’n onderdaan van Salomo wat die seun van Salomo, Rehabeam, opponeer en die Noordelike stamme van Juda laat wegbreek.