Esra 2-3 – Die Jode vestig hulle weer in die land en herstel hulle verhouding met God

Vandag lees ons twee dele.

• Hoofstuk 2:1-67 handel oor die mense wat saam met Serubbabel teruggekom het (wat ook in Neh. 7:6-69 gelys word, maar ’n paar beduidende verskille vertoon – Nehemia se lys kan moontlik meer akkuraat wees omdat dit van ’n geslagregister af kom [Neh. 7:5]).
• Hoofstuk 2:68-3:13 handel oor die bydraes wat vir die bou van die tempel gegee is, sowel as ’n beskrywing van die herinstelling van die brandoffers en die viering van die huttefees, sowel as die lê van die fondamente van die tempel.

Mense wat uit die ballingskap teruggekom het

Die mense wat uit ballingskap teruggekom het, word in nege afdelings gelys, waarskynlik om onder andere as getuienis vir die nageslag te dien (volgens families), sowel as om hulle aanspraak op hulle grondgebied te bevestig (volgens plek name):

1. Die leiers – 2:1-2a – hierdie Nehemia is nie dieselfde as dié een van wie ons in die boek Nehemia lees nie;
2. Die gewone Jode in hulle families – 2:2b-20;
3. Die gewone Jode volgens plek name – 2:21-35 – wat in ’n geografiese “zig-zag” verband gelys word, van suid na noord, van noord na noordwes, van noordwes na verder noord, dan weer na die suidweste om net weer gebiede in die noordweste te lys;
4. Die priesters – 2:36-39 – ’n groot aantal;
5. Die Leviete, sangers en poortwagte – 2:40-42 – ’n kleiner getal;
6. Die tempelslawe – 2:43-54 – moontlik afstammelinge van die Gibeoniete (1 Kron. 8-9);
7. Die dienaars van Salomo – 2:55-58 – wat nie bekend is uit ander bronne nie;
8. Dié sonder geslagsregisters – 2:59-63 – waarvan sommige priesters was, maar nie hulle afstamming kon bewys nie en daarom van aktiewe diens uitgesluit is, waarvan Barsillai, interessant genoeg volgens sy skoonpa se afstamming in die geslagsregister ingeskryf is, omdat hy getroud was met ‘n dogter van die Gileadiet Barsillai en toe na hom vernoem is;
9. Die totale aantal – 2:64-67.

Die begin van die bou van die tempel

Die eerste plek waar die ongeveer 43 000 mense aangedoen het met hulle terugkoms was by die tempelterrein in Jerusalem.  Dit wys net hoe belangrik dié simbool van God se teenwoordigheid vir hulle was.  Die familiehoofde het leiding geneem deur vrywillige bydraes volgens hulle vermoë te gee vir die oprigting van die tempel op sy oorspronklike plek.  Daarna het almal hulle weer gevestig in die plekke waar hulle vandaan gekom het.

In dieselfde jaar, toe die sewende maand aanbreek, het die Jode egter eendragtig in Jerusalem bymekaargekom om die altaardiens op die herboude brandofferaltaar te hervat onder die leiding van Jesua, die hoëpriester (vgl. Sag. 4)  Dit het hulle gedoen ten spyte van die bedreiging wat die ander bevolkingsgroepe in die land vir hulle ingehou het.  Hulle het selfs die voorgeskrewe huttefees gevier , trouens al die feeste wat deel van hulle godsdiens skat was.

Die herstel van die offer- en fees kultus van Israel is in die tweede jaar opgevolg met die lê van die fondamente van die tempel op die oorspronklike plek (vgl. Hag. 2).  Soos met die vorige tempel is buitelandse klipkappers en ander vakmanne gehuur uit Sidon en Tirus.  Dit het ook gepaard gegaan met die begeleiding van trompette (priesters) en simbale (Leviete van die Asafgroep) met die volk wat die Here geloof en gedank het met die refrein uit Psalm 136: “Want Hy is goed, aan sy liefde vir Israel is daar geen einde nie.”

Onder die luidkeelse gejubel van vreugde was daar ook ’n hele aantal wat hardop aan die huil gegaan, maar die groot vreugde het die trane getroef.