Geloof en twyfel

“Julle geloof is baie kosbaarder as goud.“

So sê Petrus aan die begin van sy brief aan die vreemdelinge versprei in Klein-Asië (1 Pet. 1:7). Hy praat hier van die “geloof tot die saligheid“, die geloof wat deur die wedergeboorte ‘n krag van God geword het in ons en ons laat vertrou op ‘n hiernamaals saam met God. Dit is ‘n erfenis wat God aan ons belowe wat onverganklik is, deur niks besmet kan word nie, en nooit soos ‘n blom sal verwelk nie.

Die egtheid van hierdie geloof word deur beproewinge getoets sodat dit al hoe suiwerder aan God kan vasgryp tot lof en eer aan Hom in hierdie lewe en die lewe wat kom.

Twyfel bedreig dié geloof, want dit kan jou koers laat verloor. Daarom moet ons as geloofsgemeenskap op mekaar ag slaan om deur ons bemoediging en aanmoediging die geloof lewend te hou.

Twyfel het met twee goed te make, met vrees en kleingelowigheid.

Josef praat oor vrees in die OT. Hy waarsku sy broers in Egipte dat hulle nie langs die pad terug Kanaän toe moet bang word en begin twyfel of hy dit met hulle goed bedoel nie (Gen. 45:24).  Hulle moet hulle staal teen die vrees sodat hulle nie weens twyfel die uitkoms van Egipte in die hongersnood sal mis nie. Twyfel, om watter rede ook al, sê Asaf in die Psalms vir ons, laat ‘n mens maklik koers verloor (Ps. 73:2).

Jesus doen dieselfde in die NT. Hy bemoedig vir Johannes die Doper wat in die tronk is en begin om uit vrees te twyfel aan Jesus.  Jesus wys hom op alles wat Hy doen wat getuig dat Jesus werklik die Messias is om Johannes die Doper se geloof te versterk (Matt. 11:2).

Jesus praat ook oor kleingelowigheid in die NT. Twyfel kom van kleingelowigheid, soos Jesus Petrus waarsku op die see as die golwe dreig om oor hom te slaan (Matt. 14:31).  Die oplossing vir twyfel is om Jesus se opdragte en beloftes na waarde te skat en in Hom jou vertroue te plaas ten spyte van wat die “golwe van die lewe” aan jou doen.

Uit die hoek is twyfel die teenoorgestelde van geloof, soos Jesus direk uitspel in die voorbeeld van die vyeboom: “As julle geloof het en nie twyfel nie, sal julle …” (Matt. 21:21).

Maar, ongeloof is ook deel van twyfel.  Daarom gebruik Paulus Abraham as voorbeeld van iemand wat nie in ongeloof begin twyfel het aan die belofte van God nie (Rom. 4:20).  En Jakobus, Jesus se een broer, moedig ons aan om gelowig te bid en nie te twyfel as ons wysheid van God kortkom nie (Jak. 1:6).

Daar rus dus op ons ‘n groot verantwoordelikheid om ons oor diesulkes, die twyfelaars in die geloofsgemeenskap, te ontferm by wie ‘n verkeerde (bose) gesindheid van ongeloof kan ontstaan, want dit kan lei tot afvalligheid van die lewende God (Hebr. 3:12, 19), soos die ander broer van Jesus ons ook waarsku (Jud. 22).

Twyfel word dus nie soseer “sonde” genoem in die NT nie, maar ‘n “hardheid van hart” (Mark. 16:14) of ‘n “bose ongelowige hart” soos die Hebreërskrywer dit noem (Hebr. 3:12 – beter vertaal in die OAV).

Twyfel kan jou dus soos ‘n ongelowige laat optree, maar daar is tog ‘n onderskeid met ware ongelowiges wat natuurlik nie twyfel nie, maar reeds in hulle ongeloof die erkenning van en vertroue op God prysgegee het.  Die eindpunt van twyfel is egter ook ongeloof, en iets wat altyd dringend hanteer moet word.

Byvoorbeeld, as iets slegs gebeur, is dit baie normaal om aan God, of sy goeie bedoelings met ons, te twyfel, veral as dit met die dood van ‘n geliefde of nog erger van ‘n kind te make het.  Maar, dit word steeds op dieselfde manier hanteer.  Ons reik uit met ontferming en laat die teenwoordigheid van die Here inspeel in die situasie.

Die Here is immers die een wat geloof versterk en selfs vooraf vir Petrus bid met die oog op sy komende afvalligheid by die vuur waar hy Jesus sou verloën: “Maar Ek het vir jou gebid dat jou geloof jou nie begewe nie.” (Luk. 22:32).

Só sal ons almal deur tye van verdrukking en beproewing gaan waarin ons mekaar geestelik moet versterk en moet aanspoor om getrou te bly in die geloof (Hand. 14:22).  En waar ons dit regkry om mekaar te help om te volhard ten spyte van die uitdagings kweek dit egtheid van geloof (Rom. 5:4).

Wat ek al baie ervaar het rondom die hantering van die dood, is dat die Bybelse hoop die geloof aan die brand hou, soos Paulus dit aan die Kolossense stel: “Hierdie geloof … is gegrond op die hoop wat vir julle in die hemel bewaar word …” (Kol. 1:5).  Dit help ‘n mens begryp dat hierdie lewe nie al is waarom dit gaan nie; dat die hoop op die lewe hierna ons vertroue in God versterk en lewend hou.

Dit beteken in wese om aan Jesus self vas te gryp: “die oog gevestig op Jesus, die Begin en Voleinder van die geloof.” (Hebr. 12:2).